Vastleggen wordt loslaten
Hoe onze geest geneest wanneer we het allemaal van ons af schrijven.
Heeft uw arts u ooit gevraagd de ergste dag van uw leven te beschrijven? Waarschijnlijk niet. En toch heeft het Journal of the American Medical Association onlangs een klinische studie gepubliceerd waaruit blijkt dat schrijven een grote impact op fysieke symptomen kan hebben. Patiënten die aan gewrichtsreuma of astma leden, werd gevraagd het moeilijkste moment van hun leven te beschrijven of gewoon hun plannen voor die dag op papier te zetten. Vier maanden later voelden patiënten die drie dagen achter elkaar slechts twintig minuten per dag over hun problemen hadden geschreven zich beter, gebruikten ze minder medicijnen om hun symptomen te verlichten en gingen ze minder vaak naar de dokter. Als een pil na slechts drie doses die uitwerking had, zou geen arts ter wereld nalaten hem aan al haar patiënten voor te schrijven.
Deze verbazingwekkende bevindingen moeten nog worden bevestigd, maar romanschrijvers prijzen al sinds jaar en dag de therapeutische waarde van gedachten op papier zetten. Een roman schrijven, bijvoorbeeld, is een proces dat zowel louterend als bevrijdend werkt. ‘Schrijven is een vorm van therapie’, schreef Graham Greene in zijn autobiografie Ways of Escape: ‘Soms vraag ik me af hoe al die mensen die niet schrijven, componeren of schilderen het klaarspelen te ontsnappen aan de waanzin, de weemoed, de panische angst die inherent zijn aan het mens-zijn.’
Maar je hoeft geen roman te schrijven om in woorden genezing te vinden. Wat je opschrijft, hoeft niet eens door een ander gelezen te worden. Gebeurtenissen op papier zetten is een beproefde methode voor de behandeling van posttraumatische stressstoornis en depressieve klachten.
Hersenonderzoek bevestigt het wonderlijke verband tussen woorden en de neurologische grondslag van emotionele trauma’s. In de hersenen van patiënten die aan een posttraumatische stressstoornis lijden, gaat de herinnering aan de gebeurtenis gepaard met een onmiskenbare activering van de visuele cortex en het limbisch systeem, dat emoties en hun uitingen in het lichaam regelt. Het hersencentrum dat spraak produceert, wordt gedeactiveerd. Het is alsof een beeld van het trauma blijvend in de hersenen is gegrift. En vanwege de deactivering van het spraakcentrum lijkt de herinnering niet te kunnen samengaan met woorden. ‘Ik heb geen woorden om te beschrijven wat ik heb meegemaakt’ is dan ook een vaak gehoorde uitspraak van patiënten.
Maar het doelbewust omzetten van de beelden in woorden kan de manier waarop de ervaring in de hersenen is vastgelegd veranderen. Het verbaliseren van het trauma kan in het brein een verschuiving van het evenwicht teweegbrengen en de impact van ongecontroleerde emoties helpen verminderen.
Bron:www.theoptimist.nl